Meer vertrouwen
Iets dat me de laatste tijd bezighoudt is het (gebrek aan) vertrouwen dat wij in elkaar hebben als mensen. Hoe we met elkaar omgaan op sociale media, in de politiek, in het gewone gesprek. Soms ben ik bang dat we elkaar steeds minder kunnen vinden, steeds minder kunnen vergeven en toelaten.
De ChristenUnie heeft ‘vertrouwen, samen, duurzaam’ deze jaren als kernwoorden gekozen. En dat is niet voor niets. Werken aan vertrouwen vraagt een inspanning van jou en ook van mezelf. Zonder vertrouwen wordt het koud. Als ik dan iemand hoor zeggen: ‘ik vertrouw in principe niemand’ dan denk ik: ‘wat eenzaam’. Soms merk ik ook dat het vertrouwen maar zo geschaad is en dat zomaar het woord ‘wantrouwen’ klinkt. Ik neem me zelf voor daar milder in te worden. Want eigenlijk is het toch raar dat we zo snel de overstap maken van vertrouwen naar wantrouwen? Bij vriendschap is het toch ook niet zo dat iedereen die niet je vriend is opeens je vijand is?
Misschien is het mogelijk dat we iets meer ‘niemandsland’ maken tussen ‘vertrouwen’ en ‘wantrouwen’. Dat we even wachten met ons oordeel. Dat we proberen het vertrouwen te herwinnen. Ik hoop dat dat vertrouwd voelt.
